Een Kwestie Van Perceptie
Het is een kwestie van perceptie hoe wij iets interpreteren.
Laatst kwam iemand voor het eerst bij mij op bezoek. Toen ze mijn keuken binnenliep zei ze: “ik zie dat jouw keuken is aangepast.”
Omdat mijn keuken geen aangepast aanrecht of trippelstoel heeft, snapte ik niet goed wat zij bedoelde en vroeg haar om een verklaring.
“Jouw keukentafel heeft een poot en is bevestigd aan de muur”, zei ze.
Mijn man en ik hebben die tafel gekozen nadat wij iets dergelijks zagen in de woning van mijn neef. Betekende dit dat zijn keuken aangepast was? Mijn neef heeft geen beperking, dus misschien was zijn keukentafel aangepast voor mij? Zo vaak komen wij toch niet bij elkaar. Als wij bij hem op bezoek gaan neem ik ook geen rolstoel mee, want ik kan het stukje van de auto tot in zijn huis lopen.
Ik was verbaasd. Omdat dezelfde tafel in de woning staat van iemand die in een rolstoel zit, is het een “aanpassing” in plaats van een moderne tafel.
Mijn reactie: “ik vind het gewoon mooi!”
Met Je Hart Luisteren
Ik was weer bij een zorginstelling om mijn boek onder de mensen te brengen toen een moeder van twee jongens mij aansprak. Zij had tranen in haar ogen toen zij mij vertelde dat zij mijn boek ging lezen in de hoop dat zij meer inzicht kon krijgen in hoe haar twintig jaar oude zoon zich voelde. Hij was zwaar gehandicapt en kon niet praten.
Toen ik hem half liggend in zijn rolstoel zag snapte ik wat zij bedoelde, dus vroeg ik of zij hem wel kon verstaan. Haar antwoord was: “Meestal wel”. Zij legde uit dat als ze hem iets vroeg, hij een ja of nee-antwoord kon geven. Toch vroeg zij zich af hoe hij zijn handicap beleefde. Dat wist ik natuurlijk ook niet, want ieder mens met een beperking gaat er anders mee om. De een kan het goed accepteren, de ander niet. Wat ik wel wist was dit: omdat haar zoon zo geboren is, weet hij niet beter dan dat het zo is. Dat op zichzelf was iets positiefs. Haar tranen werden minder.
Ik zei: “Als ik naar zijn gezicht kijk, naar zijn lach en naar het licht in zijn ogen, denk ik dat hij wel blij is.” “Dat klopt”, zei ze. Als iemand met hem sprak kon zij ook aan zijn gezicht zien of hij blij of verdrietig was. “Dus hij praat wel met je, alleen niet met woorden.” Nu was er een glimlach op haar gezicht.
Ik herinner me een meisje dat ik kende toen ik een kind was. Zij kon ook bijna niks, zeker niet praten met woorden. Zij lag op de bank of op de vloer om met haar broer, zus en mij te spelen. Wij gaven haar altijd iets van het speelgoed waarmee wij speelden in de hand. Als ze mee wilde doen hield ze het goed vast, als ze het niet meer leuk vond gooide ze het gewoon weg. Zij lachte als iets haar beviel en huilde als er iets aan de hand was. Ik kende haar toen ik nog in New York woonde. Onze grootouders woonden in Duitsland en toen zij daar een keer op bezoek was en ik in diezelfde tijd ook in Duitsland was, ging ik haar als verrassing met mijn familie daar opzoeken. Toen wij binnen kwamen, zagen we aan haar gezicht hoe verrast zij was. Wij wisten gewoon dat als ze zou kunnen praten, ze zou vragen: “Wat doen jullie hier?”
Soms moet je in plaats van met je oren, met je hart luisteren.
Steun mij - Ik Kan Vanalles!
Dat ik onduidelijk praat betekent niet dat ik onbegrijpelijk ben.
Luister goed en jij zult snappen wat ik bedoel.
Mijn fysieke toestand betekent niet dat ik niet kan denken.
Ga met mij in discussie - jij zult horen hoeveel ik weet.
Dat ik doof ben betekent niet dat ik niets wil horen.
Laat mij je lippen lezen of praat in gebarentaal, ik zal naar je luisteren.
Mijn stilte betekent niet dat ik iets mis.
Draai de muziek op - ik ga dansen.
Dat ik blind ben betekent niet dat ik niets zie.
Vertel me hoe de wereld eruit ziet, dan heb ik een beeld in mijn hoofd.
Mijn donkerheid betekent niet dat ik ongelukkig bent.
Als ik de lach op jouw gezicht voel - merk ik hoe jij straalt.
Dat ik in een rolstoel zit betekent niet dat ik nooit loop.
Pak mijn hand, samen komen we ver.
Mijn onevenwichtigheid betekent niet dat ik ga vallen.
Steun mij - ik kan vanalles!
Stef Waardenburg - "Dit spreekt mij aan, ik kan zelf door een spierziekte niet meer verstaanbaar praten. Dan zijn er altijd mensen die denken meteen dat ik ook wel niet zal kunnen horen."
Chistine Regber-Martens - "Ja dat heb ik ook mee gemaakt!"
Toegankelijk Betekent Niet Altijd Bereikbaar...
Hoewel het VN-verdrag door de Tweede Kamer is aangenomen, heeft toegankelijkheid nog een hele lange weg te gaan. Ook als de Eerste Kamer er een wet van maakt, moeten nog vele regels vastgelegd worden. Discussies over hoe toegankelijkheid het beste kan worden uitgevoerd moeten plaats vinden. Vragen moeten beantwoord worden, zoals wat is de perfecte maat van een standaard WC voor rolstoelgebruikers? Welke gebouwen moeten wel of niet aangepast worden? Wat zijn de aanpassingen die echt werken? Wat doe je als er wel een aanpassing is, maar het niet werkt? Als iets niet toegankelijk is, heeft de beperkte persoon en zijn/haar naasten het recht om een aanpassing te vragen of worden vervolgstappen naar de rechter echt gezien als “crimineel gedrag?”
Mijn zoon was 3 toen hij voor de eerste keer merkte dat toegankelijkheid voor iemand met een beperking in Nederland niet van zelfsprekend is. Zoals ieder ander kind wilde hij een middag naar de speeltuin. Na iets langer dan een uurtje moest ik naar de WC. Wij waren allebei netjes gegaan voordat wij van huis gingen, maar nu ik moest weer! Anders dan de andere moeders die hun kinderen zeiden “wacht hier terwijl ik naar de WC ga”, moest ik mijn zoon zeggen dat we naar huis moesten. Door zijn tranen heen vroeg hij waarom ik niet naar die van de speeltuin ging en begreep hij niet waarom we weg moesten. Onderweg naar huis legde ik hem uit dat er twee treden voor de WC waren en dat ik mijn rolstoel niet dichtbij kon krijgen. Hoewel ik met hulp wel kan lopen, was er die dag niemand die ik kende om te vragen mijn hand vast te houden en mij naar binnen te helpen. Ook als mijn zoon naar de WC had gemoeten, zouden we naar huis zijn gegaan want ik wilde mijn kleine niet uit het oog verliezen. Ik had niemand hierover aangesproken omdat, ook als een plank over de treden was gelegd, de deuropening niet breed genoeg was voor mijn rolstoel. Er waren meerdere praktische oorzaken dat ik hulpeloos was en wij naar huis moesten. Wij woonden niet om de hoek, soms was ik maar net op tijd en soms net niet helemaal… Dus werd de middag voor mijn zoon ver-pist en verpest!
Twee jaren later werd de speeltuin gerenoveerd en werden de WC’s tijdelijk vervangen door chemische toiletten. De treden waren nu weg, maar er was geen enkele WC groot genoeg voor mijn rolstoel. Bovendien had de deur een veer, waardoor de deur niet lang open bleef en ik niet naar binnen kon. Ik wist dat chemische WC’s voor rolstoelen te regelen waren, dus sprak ik de toezichthouder hierover aan. Hij zei dat dit maar tijdelijk was en verzekerde me dat het nieuwe gebouw, waar ze aan werkten, een toegankelijke WC zou hebben.
Mijn zoon was elf toen het nieuwe gebouw eindelijk klaar was en ik ging niet meer zo vaak met hem mee. Bij een volgende gelegenheid moest ik naar de WC en vroeg de toezichthouder waar het was. Hij deed de glazen schuifdeur van het gebouw open, zodat ik over de drempel kon rijden en zei dat hij eerst de sleutel van de WC moest halen. Hij was behoorlijk opgelaten toen hij zich realiseerde dat hij nu alle dozen, die hij daar had opgeslagen, moest weghalen. Dit verbaasde mij niet. Er zijn mensen die gewoon niet in de gaten hebben hoe belangrijk toegankelijkheid is voor de samenleving.
Nederland is nu wel goed op weg, maar er zijn nog zo veel vragen waarop antwoorden en waarvoor oplossingen moeten komen.
Een Ondernemer die Echt Wat Onderneemt
Ik woon al zestien jaar heel dicht bij een slager, maar ik was nooit bij hem binnen geweest. Terwijl andere mensen mij voorbij liepen en naar binnen gingen, moest ik altijd buiten voor de winkel zitten want mijn rolstoel kon niet de hoge stoep op die voor de deur was. In plaats vanuit zijn etalage een keuze te kunnen maken, keek ik door de ramen en zag bijna niks. Dus ik haalde alleen maar wat we af en toe vergeten hadden bij de supermarkt. Of ik wat bij hem kocht was altijd een kwestie van of ik contant geld thuis had. Pinnen door het raam ging absolute niet. Deze slager wist dat ik vlakbij woonde maar naam geen initiatief om wat aan zijn winkel te veranderen.
Na meer dan veertig jaar in een rolstoel zitten, ben ik wel gewend om niet overal binnen te kunnen en ik verwacht ook geen grote verbouwingen om dit mogelijk te maken. Maar wanneer de oplossing een kleine moeite is zoals een plank voor de winkel te leggen, of een aanpassing van de stoep is, stel ik dat op prijs. Afhandeling op straat, terwijl mensen staan te kijken is echt niet prettig.
Deze slagerij werd overgenomen en toen ik op het raam klopte realiseerde de nieuwe slager zich meteen dat ik niet naar binnen kon en zei, “hier gaan we wat aan doen.” Ik had deze belofte wel vaak van winkeliers gehoord, maar deze slager is echt een ondernemer die wat onderneemt. Hij heeft de stoep aangepast en een deurbel geplaatst zodat als ik binnen wil, hij de deur voor me opent, en ik, net als iedereen, naar binnen kan.
Hiervoor ben ik slagerij La Favola heel erg dankbaar.
Otwin van Dijk - "Wat een mooi bericht dat laat zien hoe simpel het gewoon kan zijn!"
Marit van Hoeve - "Mooi verhaal! Met amendement van Otwin kun je bij alle slagers naar binnen."
Nineke - "Goed zo christine, met jouw moed en doorzettingsver mogen kom je er wel, je bent een voorbeeld voor velen van ons."
Jet - "Gelukkig zijn er ook mensen als deze slager, die wat verder/beter kijken dan anderen!"
O. Stulemeijer - "Zo zie je het zelden, gefeliciteerd met deze SLAGER en ook voor hem een pluim op zijn hoed."
Marijke van Huizen - Bij ons in het dorp. Hazerswoude Rd, precies andersom: een goed toegankelijk bieb-gebouw is verhuisd naar een ontoegankelijk onderkomen. Lekker goedkoop!"
Hans Jongmans - "Het lijkt zo vanzelfsprekend maar dat is het helaas niet. Wellicht brengt het mensen op ideeën."
Monique Peters - "Harstikke fijn dat de nieuwe slager initiaf genomen heeft. Er worden inderdaad vaak belofte gemaakt, die ze niet nakomen. ik weet van sommige situatie's, waar de gemeente toestemming moet geven, niet altijd toestemming geven om iets te veranderen. een stoep/trottior is vaak van de gemeente, daar moet de gemeente toestemming geven anders kun je niks. ik heb ook een voorbeeld. Bij de koninkrijkzaal waar ik 2 keer in de week kom, hebben ze de straat opnieuw betraat en 2 rolstoelparkeerplaatsen gemaakt, langs het trotior, met een hoge trottior band, dus als ik daar uitstap heb ik mijn knieen haast bij mijn oren zitten. Gevolg lastig uitstappen. gemeld bij de gemeente en de gemeente doet er niks aan. Dus het ligt niet altijd aan de ondernemers"
Simon Verkade - "Deze slager heeft echt meer dan een stukje worst verdiend. Hulde aan iemand die het echt begrijpt. Een voorbeeld voor velen."
Helena van Poppelen - "Schitterend dat iemand de moeite neemt voor zijn klanten,kan je alleen maar waarderen. Hij verdient een pluim . Kom op winkeliers volg deze man,wij hebben ook een beurs, lol."
Gerda de Jong - "Een pluim voor deze slager. Hij heeft oog voor zijn medemens!"
Elana Den Hollander - "Super van deze slager! Ik kom maar al te vaak op plekken waar ik niet naar binnen kom. Ik heb een ligrolstoel en ben 'groter' dan meeste andere rolstoelen. Kan mezelf wel 'opvouwen' hoor. Ik heb wel eens mee gemaakt bij een restaurant dat ze gewoon zeiden dat het hele restaurant 'bezet' was. Terwijl je duidelijk kon zien dat het niet zo was. Men moest voor mij een andere deur openen en had daar hadden ze geen zin in. En zo heb ik, net als vele anderen, genoeg negatieve verhalen. Fijn te lezen dat het ook anders kan!"
Walter Deklerck - "Proficiat aan de slager!"
Sjoerdtje Van der Moolen - "Wat geweldig van die nieuwe slager. Je komt nog veel te veel gebouwen tegen die niet toegankelijk zijn. Er is nu een nieuwe wet aangenomen, waardoor openbare gebouwen toegankelijk gemaakt moet worden voor mindervalide. 1 januari 2017 moet alles klaar zijn, maar of dat lukt? Het zou fijn zijn, wanneer de mindervalide mensen betrokken worden bij de aanpassingen. Die weten tenmiste wat nodig is."
Johan Henraath - "Dat zouden meer slagers moeten doen spiciaal hun winkel aan passen voor mensen in een rolstoel toppie hij verdient een dikke vette pluim!"
Eugène Schoenmaeckers - "Mooie constatering Christine.Eigenlijk zou je een sticker op de ruit van de winkeldeur moeten plakken; DEZE WINKELDEUR IS VOOR IEDERÉÉN BEREIKBAAR!! En inderdaad, laat van je horen. Jammer dat dit in 2016 nog altijd moet. Het ga je goed."
Aty Janzen - "Ook ik verplaats me in een vehicel voor gehandicapten en kan me helemaal voorstellen hoe het voelt. Sommige mensen vinden je lastig, anderen willen alles voor je doen."
Gijsbert van Gils - "Ik merk dat het heel belangrijk is dat winkelmedewerkers je kennen. Na verloop van tijd weten ze hoe je geholpen wilt worden."
Heisi Bierstekers - "Heel goed initiatief !!!"
Jannet Dijkema - "Deze slager verdient een warme douche, ik reageer nooit maar op deze actie dus wel."
Fam Blans - "Winkels in het zonnetje zetten activeert anderen om ook te denken over toegankelijkheid."
Marga van Lenthe - "Fantastische reactie van de nieuwe slager!"
Elvira Houthuijs - "Camping in Duitsland,gelijk een plank gelegd zodat ik zelfstandig naar binnen kon,ik denk dat deze binnenkort een keer vervangen moet worden,maar dat lijkt mij normaal na 11 jaar."
Tim Jongerden - "Hergo Slagerij Amsterdam Buitenveldert idem dito ! ♿️
Siemon Vroom - "Hulde!"
Rens Huiding - "Mijn vrouw maakt het ook geregeld mee dat ze niet naar binnen kan doordat zij ook rolstoel gebonden is dus moet ik meestal mee om boodschappen te doen en dat is ook niet altijd handig daar ik ook mijn eigen bezigheden heb!"
Christine Regber-Martens - "Mijn man en ik maken geburik van de onlie service van Albert Heijn. Ja soms will je gewoon naar de winkel, maar in de winter maanden vinden wij dit een super alternatief."
Ontoegankelijkheid Voelt Zo
Toen ik naar het Tweede Kamer debat over het VN verdrag en het amendement van Otwin Van Dijk luisterde, vroeg ik me af of de leden die hier tegen waren, überhaupt nagedacht hadden over hoe ontoegankelijkheid voelt.
Voor mij voelde het zo:Toen Jonas op een leeftijd kwam om naar de crèche te kunnen gaan, liepen we met ons drieën de straat over naar de school. Ze hadden een ‘Open Huis’ weekend. De deuren van het kleine gebouw waren open, maar er was een probleempje – mijn wielen konden niet over de drempel. Dit was niets nieuws voor mij, maar ik begon me al zorgen te maken over hoe ik Jonas naar binnen moest brengen als mijn man er niet bij was om mijn rolstoel te kantelen, zodat ik er wél overheen kon.
Binnen ging Jonas meteen spelen met de andere kinderen. Ik zag hoe blij hij was, maar ik werd verdrietig, want ik realiseerde me dat ik de enige moeder was die moeite had met zoiets eenvoudigs als haar kind naar school te brengen. Het idee dat ik hem al buiten zou moeten achterlaten vond ik niks. Alle anderen hingen de jasjes op en brachten hun kind in de klas. Waarom zou ik daar geen recht op kunnen hebben?
Toen ik met mijn man naar de juffrouw ging om de papieren voor Jonas’ inschrijving in te vullen werd ik begroet met: ‘Hallo mevrouw Martens. Het spijt me dat u vandaag problemen had om hier binnen te komen. U bent de allereerste ouder met een rolstoel. Ik zal de gemeente bellen om er voor te zorgen dat er hier een opritje voor u gemaakt wordt. Dat gebeurt natuurlijk niet van vandaag op morgen, maar als Jonas hier begint zullen we wel iets hebben.’
Ik was oplucht. Ik hoefde niet eens iemand lastig te vallen om te vragen voor een oplossing. Alles werd geregeld en Jonas zou op dinsdag ‘s morgens en donderdag ‘s middags naar deze crèche gaan.
Passage uit mijn boek Zoevendemamma Altijd De Hort Op.
Sandra Zwagerman - "Hoi,ik heb precies die ervaring bij de basisschool van mijn zoon. Dat ik niet binnen kon vonden ze onacceptabel. De stoep omhoog en ineens ben je toegankelijk. En dit was in 1999. Inmiddels is hij 20 en studeert in Edinburgh. Daar zag hij, mn in het vervoer dat ook in de trein een drempel was. Binnen no time was er een mannetje, bellen van te voren was een extra service, maar niet de standaard."
Chistine Regber-Martens - "Dan hadden jij en ik geluk dat de leerkrachten van de basisschool ’s dit onacceptabel vonden. Er zijn genoeg mensen die zich ontoegankelijkheid niks van aan trekken."
Lidy van Lankeren - "In Bergambacht zijn de basisscholen 2 etages hoog. De jongste klassen beneden en de hogere klassen boven. Helaas betekent dat voor rolstoelrijdende ouders dat zij hun kind niet even op kunnen halen om mee naar de dokter te gaan.... er is geen lift, in beide scholen. Door toedoen van het gehandicaptenplatform is er wel een stoeltjes lift gekomen voor moeilijk te been gaanden."
Chistine Regber-Martens - "En zo blijven we "vechten" om ergens binnen te komen!"