Zoeven Op Het Strand

Toen ik op vakantie was, heb ik ervaren dat zoeven op zand mogelijk is. Maar hoe snel je zoeft hangt af van de snelheid van de persoon die de strandrolstoel duwt. Er zijn elektrische strandrolstoelen te koop, maar er zijn ook ‘gewoon’ standaard modellen zonder motor. Vraag maar eens aan de strandwacht. Ik kon er eentje gedurende een uur gratis gebruiken op het strand van Montauk Long Island, New York, maar je moet er rekening mee houden dat je op sommige stranden huur of een waarborgsom moet betalen om de stoel te mogen gebruiken.

Mensen die de strandrolstoel nog niet kende hielden mijn vriend staande en vroegen of hij die zelf had gemaakt. Want hij bestond uit PVC buizen, dikke nylon kussens en polyurethane wielen met polypropylene banden. Na zijn mededeling dat hij hem niet zelf had gemaakt wist ik dat hij het wel had gekund als hij er de tijd voor had gehad.

De strandwacht zei hem dat duwen op droog zand makkelijker ging dan op nat zand. We kwamen er al snel achter dat de stoel geen remmen had, toen hij over een kleine helling naar het water rolde. Denkend dat dit kwam omdat ik te veel bewoog terwijl hij een foto van me maakte, riep hij: “Zit stil!” We hielden toen de stoel maar evenwijdig aan de waterlijn want ik wilde echt niet uit vinden of hij met mij erin zou blijven drijven of niet.

Aan de rugleuning van de stoel hing een nylon tas voor onze spullen, dus konden we de stenen en schelpen die we vonden op ons eerste avontuur met de strandrolstoel mee te nemen. Ik realiseer me nu dat hoe snel je gaat niet alleen afhangt van de kracht van de persoon die je duwt, maar ook van hoe zwaar de belading van de strandrolstoel is…

Gène - "Ook hier , net zoals op bestaande artikelen /blogs van Christine, straalt haar enthousiasme, plezier en ondernemingsgeest van het artikel af. Alles kan, alleen niet allemaal even makkelijk. Maar het KAN WEL!! Overigens lijkt mij dat deze constructie ook met pvc- buizen gevuld met zand (voor versteviging) best te verwezenlijken is. En ook nog licht in gewicht. Het is maar een idee maar helemaal onmogelijk lijkt me dit idee niet."

Hulpeloze Hulp - Deel 1

Fysiotherapeut zijn geeft iemand nog niet het recht om je huis uit te rennen, iemands jas van achteren omhoog te sjorren en je vingers boven in hun broek te steken!

Toen ik mijn moeder vergezelde naar de dokter voor haar maandelijkse controle, gebruikte ik mijn handbewogen rolstoel. Ik was bang dat mijn wankelen haar zou laten struikelen als ze mijn hand vast hield om me te helpen bij het lopen.

Ik had net de ingeklapte rolstoel in de kofferbak van de auto gelegd en liep naar de bijrijdersportier toen ik werd aangevallen. De vrouw van het huis waar voor we geparkeerd stonden, vloog haar voordeur uit. Ze had me door het raam van haar eetkamer zien stuntelen en voelde de behoefte om mij te helpen.

Dus, zonder me te vragen, greep ze me meteen bij mijn arm. Ik reageerde met: “Ik kan het zelf wel” terwijl ik voortging naar het autoportier. Toen ik die opende voelde ik de hand van die vreemdelinge mijn jas van achteren optillen. Een fractie later drukte ze haar vingers langs mijn middel mijn broek in. Ik stelde vast dat het geen beroving was want mijn moeder stond kalmpjes toe te kijken. Was dat hoe lesbiennes vrouwen hielpen instappen in auto’s? Ik wist natuurlijk wel beter, maar ik kon niet begrijpen waarom ze in mijn broek zat.

Toen ze mij eindelijk zelf mijn gordel liet vastmaken, na herhaaldelijk geprobeerd te hebben mijn portier te sluiten, legde ze aan mijn moeder uit dat ze fysiotherapeut was en dat ze zo mensen “hielp”.

Ina De Jong - "Ook ik heb zoiets meegemaakt. Stond met scootmobiel voor kassa bij AH, waar een vrouw mij vroeg de boodschappen voor mij op de band te leggen. Nadat zij me dit 2 keer gevraagd had, en ik 2 keer vriendelijk vertelde, dat ik dit zelf wilde doen, pakte ze toch de boodschappen uit het mandje. Zette alles op de band om te kunnen afrekenen. Ik vroeg me dan ook af, of dit "helpen" niet ter meerdere glorie voor haar zelf was."

Christine Regber-Martens - "Zo had ik het nooit gezien, maar ja, mischien is iemand anders helpen, zich zelf helpen."  :-)

Hulpeloze Hulp - Deel 2

Iemand die mijn blog van vorige week las zei dat ik werkelijk van zure citroenen limonade kon maken. Dit is een bekend Amerikaans gezegde om aan te geven dat iemand een negatieve situatie in iets positiefs kan veranderen.

Als iemand met een handicap heb ik geleerd dat gevoel voor humor me helpt om dat te doen. Iets anders dat ook helpt is om er over te schrijven. Niet alleen laat het schrijven me mijn gevoelens op een rijtje zetten, het geeft me ook de hoop dat mijn woorden de negatieve acties en gedragingen van mensen veranderen in positieve.

Hoewel haar bedoeling om iemand te willen helpen positief was, voelde het voor mij echt negatief. Beste bedoelingen kunnen, als ze uitgevoerd worden op minder dan de beste manier, onvoorzien zorgen voor pijnlijke consequenties.

Dat deed me denken over hoe die fysiotherapeute anders had kunnen reageren. In plaats van haar deur uit te vliegen als een duveltje uit een doosje, had ze naar ons toe kunnen lopen. Ik veronderstel dat iedereen, in welke vorm dan ook, nerveus zou worden bij het zien van een vreemdeling die op hen af kwam stormen.

Iemand die op mij af rent laat mij mijn evenwicht verliezen, dus ging ik meteen voor de stevigheid tegen de auto leunen. Dat was toen zij zich aan mijn arm vastklampte, wat me nog meer vertraagde om bij de passagiersdeur te komen. Ze had ook naar me kunnen luisteren toen ik zei: “Ik kan het zelf wel” en mijn arm kunnen loslaten. Haar hand had nooit mijn in mijn nabijheid mogen komen, laat staan in mijn broek!

Mijn frustratie, boosheid, afkeer en instinctieve haast zorgden ervoor dat ik mijn hoofd stootte terwijl ik probeerde te gaan zitten en uit haar klauwen te komen. Mij geschonden voelend, was ik enorm opgelucht toen ze me eindelijk zelf mijn veiligheidsgordel liet vastmaken. Ik probeerde me te troosten met de gedachte hoe spastisch zij herhaaldelijk probeerde mijn portier te sluiten.

Ik kan niet begrijpen waarom deze fysiotherapeute die mensen “helpt”, mij niet kon vragen of ik misschien hulp nodig had en mij vervolgens respecteerde door haar handen thuis te houden. Ik ben ervan overtuigd dat ze dit niet zou doen bij iemand die niet lichamelijk gehandicapt is, omdat ze geen enkele poging deed om mijn 84 jaar oude moeder te helpen bij het instappen.

En nou heb ik van dit alles dorst gekregen in een koel glas limonade!