Gelukkig 2014
Ik wil iedereen een Gelukkig Nieuwjaar wensen maar ik weet nu al dat 2014 niet zo gelukkig zal zijn als 2013.
Bij het begin van 2013 was ik mijn eerste boek aan het afmaken en aan het voorbereiden voor het eerste debuut in april. De twee voorafgaande jaren bracht ik door met het schrijven over mijn leven als de gehandicapte dochter van twee Duitsers die naar New York emigreerden en hoe mijn reizen leidden tot mijn leven in Nederland met mijn man en zoon.
Ik bracht de eerste drie maanden door met het geven van boekpresentaties in diverse zorginstellingen, samen met mijn coauteur. Tijdens een super zomervakantie in New York gaf ik mijn ouders mijn boek. Hoewel ze geen Nederlands kunnen lezen, beschouwden ze het als een perfect cadeau voor mijn vaders 90ste verjaardag.
Na hen en mijn vrienden beloofd te hebben dat ik het zou vertalen in het Engels, keerde ik terug naar huis waar ik geopereerd moest worden om het carpale tunnel syndroom aan mijn linker hand te verhelpen. Het duurde van begin september tot eind november om daarvan te herstellen. Met het naderende jaareinde in zicht maakten mijn coauteur en ik stevige plannen voor ons tweede jaar van presentaties, promoties, vertalingen en zelfs een luisterboek.
Op 22 december kwamen al deze plannen tot stilstand toen mijn moeder belde met het bericht dat mijn vader in het ziekenhuis was opgenomen met een darmperforatie. Zes dagen later vloog Zoevendemamma weer eens in haar eentje naar New York. Gedurende de voorbije dertien jaren waren mijn man en zoon mijn reisgenoten geweest. In het jaar dat we besloten thuis te blijven met Kerstmis omdat de vakantie te belastend was geworden voor mijn ouders, zit ik in een vliegtuig deze jaareinde overdenking te schrijven, geen idee hebbend wat morgen zal brengen, laat staan volgend jaar.
Ik weet dat mijn vader gelijk had toen hij mij en mijn zus zei niet te ver vooruit te plannen. Zij dachten altijd dat mijn zus, omdat zij dertien jaar ouder was, degene zou zijn die voor mij zou zorgen en, als de tijd daar was, voor hen. Zij rust in haar graf terwijl ik degenen waar ik voor zorg verlaat, om me te bekommeren om hen wier liefderijke zorg mij bracht waar ik nu ben.
Het is niet zo dat mijn echtgenoot en ik nooit plannen probeerden te maken voor mijn ouders toekomst maar telkens als we daarover begonnen, zeiden ze ons geen zorgen te maken over hun. Het ging goed met hun. Zo vaak zei mijn moeder: "wij deken en god is aan lenken. Ik vind het ironisch dat ik gehandicapt ben en toch degene ben die mijn ouders het meeste bijstaat. Zelfs voordat mijn vader ziek werd kon ik hen helpen met hun formulieren en kocht ik voor hen een nieuwe magnetronoven toen die van hen kapot ging, met behulp van Skype en een programma Team Viewer.
Ik denk aan al die mensen die mij vroegen: “Ga je dit jaar weer naar New York voor de Kerst?” en kon het niet nalaten te grappen: “Nee, dit jaar doe ik wat anders, ik ga voor Nieuwjaar!” Dit betekent niet dat ik blij ben om de mensen met wie ik nu mijn leven deel, voor twee maanden te verlaten. Het betekent dat ik in staat ben om te doen wat mijn moeder me geleerd heeft: er het beste van te maken.
Nu ik iedereen een Gelukkig Nieuwjaar wens, realiseer ik me hoeveel geluk ik heb in vergelijking met diegenen op deze aarde, die niets te eten hebben, geen kleding of beschutting. Voor hen maakt het niet uit welk jaar het is, maar desondanks wens ik jou een Gelukkig 2014!
Marij - "Wat fijn dat je zoveel hulp hebt gehad van vrienden om je heen. Iedereen maakt dit proces mee...... Het is zwaar, maar als je in dit proces komt. ... Dan merk je dat je veel meer kunt dan je zelf had gedacht..... Bovendien vormt het jou in je verdere leven. Wanneer je hebt doorgemaakt ben je blij dat je alles hebt gedaan voor je ouders wat je maar kon doen en kun je er goed op terugkijken. Het verdriet is er.... Maar langzaam maar zeker zie je heel veel mooie stukjes van jouw vader in jezelf terug. ... en kun je dit koesteren en waarderen. Ik ben blij dat ik je d.m.v. De foto's heb kunnen helpen. Heel veel liefs Marij"
Sandra - "Prachtig meis."
Toen ik van Europa naar de Verenigde Staten reisde nam ik de liefde van mijn echtgenoot en mijn nu dertien jaar oude zoon met me mee. Ongeacht waar ik me bevind ken en voel hun liefde, dus het was geen verrassing dat hun liefde gaf me de moed en de kracht die ik nodig had om ze achter te laten om de grootste uitdaging van mijn leven aan te gaan.
Toen mijn negentig jaar oude vader doodziek werd tengevolge van een darmperforatie, hoefde ik geen twee keer na te denken over het kopen van een open vliegticket dat me mijlenver van mijn gezin zou brengen. Ik werd plotseling in de grimmigste reis van mijn leven geworpen. Een uur na de ontvangst van de bevestiging van mijn digitale ticket in mijn email postvak toen brak de paniek in me los.
In al de jaren dat ik van New York naar Duitsland vloog had ik niet zoveel te verliezen gehad. Een huwelijk van veertien jaar, moederschap, om niet te spreken van mijn leven. Het werd allemaal zo onwerkelijk. Ik ging terug naar het huis waar we naar toe verhuisden toen ik nog een tiener was. Daar werd ik volwassen, ging werken en genoot van mijn leven met mijn ouders. In het souterrain van dat huis stond mijn computer. Op die computer ontmoette ik en werd ik verliefd op mijn echtgenoot die een halve wereld van me verwijderd was.
Na vijftien jaar in Nederland te hebben gewoond leek het of ik terugvloog in de tijd. Terug naar een tijd waarin ik nog niet alles had waarvan ik droomde. Had ik me voorgesteld een huis, een man en een zoon van mijzelf te hebben? Had ik echt het huis van mijn ouders verlaten op Long Island en een thuis voor mezelf gecreëerd aan de andere kant van de oceaan?
Eenmaal geland op Amerikaanse bodem hoorde ik alleen maar Engels. Ik had mezelf Nederlands geleerd, maar niemand spreekt dat hier. Mijn moeder en de buurvrouw begroetten mij toen ik door de douane kwam. Onze eerste stop was bij het ziekenhuis waar mijn vader zich lag af te vragen wat zijn lot was. Zoals gebruikelijk was hij blij mij te zien maar hij huilde en zei: “Ik heb geen idee wat er met me gebeuren gaat.” Ik verzekerde hem dat dit de reden was waarom ik gekomen was, maar ik realiseerde me dat hij nu net zo hulpeloos was ik als ik toen ik op deze wereld kwam. Hij en mijn moeder hadden me gebracht tot waar ik nu was, maar er ontbrak een stuk van mij – een stuk dat ik had achtergelaten (of, zoals het voor mij begon te voelen, nooit bestaan had).
De dagen werden doorgebracht met bezoeken aan mijn vader terwijl ik ’s nachts probeerde ik een manier te vinden hoe mijn moeder voor mijn vader kon blijven zorgen. Na met mijn jeugdvriendin te hebben gesproken, leek een inwonende verpleegster een optie. Zij had het hele proces doorlopen om voor haar tante medische verzorging te regelen, zodat ze een verpleegster aan huis kon krijgen. Dit proces duurde maanden, mijn moeder is niet meer wat ze geweest is, dus mijn vader kon niet naar huis voordat alles geregeld was.
Een vriend met wie ik had gewerkt sprak met me over wat hij had meegemaakt toen zijn ouders bejaard en ziekelijk werden. Hoewel hij mijlenver van mij op vakantie was, herinnerde zijn delen van ervaringen me er aan dat ik niet alleen was en dat, wat ik nu mee maakte, iets waar zoveel mensen mee geconfronteerd werden. Hij zei dat hij wenste dichterbij te zijn, zodat hij me kon helpen. Ik verzekerde hem dat hij me al hielp door met mij te communiceren. Ik wist dat ik zijn steun had.
Ik was onder de indruk en heel ontroerd toen een vriendin met MS aanbood om van Florida naar New York te vliegen, alleen maar om mij bij te staan. Haar: “Laat ons weten of we je ergens meer kunnen helpen. We zijn maar een korte vlucht van New York verwijderd,” gaf me zoveel troost.
Uiteindelijk realiseerde ik me dat het niet uitmaakte waar in de wereld ik ook was, ik was zowel iemands kind als ook iemands moeder toen een vriendin in Nederland me dagelijks e-mails stuurde met een foto van mijn zoon. Ze waren bedoeld om mij en mijn moeder op te vrolijken, maar die mailtjes herinnerden me eraan dat die jongen mijn realiteit was, ongeacht hoe ver ik van hem was.
Terwijl ik met dit alles te maken had aan de oostkust, kreeg ik alle aandacht van een vriendin aan de westkust. Zij luisterde naar wat ik allemaal meemaakte. Ook zij reisde duizenden kilometers zonder haar man om van haar vader afscheid te nemen. Ik volgde haar advies op en belde haar elke keer als ik me verloren voelde. Ik keek tegen haar op als tiener en voelde me altijd beter als ik met haar praatte. Zij wist waar ik doorheen ging en gaf me inzicht in wat er nog ging komen. Haar lach horen gaf me rust. Ik wist dat zij gelijk had toen ze opmerkte dat we, hoewel we elkaar een hele tijd niet gesproken hadden, gewoon weer de draad oppakken waar we gebleven waren.
Vriendschap en liefde kennen geen afstand.
Leon & Mieke - "Bravo Christine je toont ons weer eens eaar je bronnen zijn voor je levensmoed en je hulpvaardigheid! Je story is een opsterker!"
Jet - "Wat een mooi, hartverwarmend verhaal. Ja, je hebt gelijk. Vriendschap is van onschatbare waarde, vooral op moeilijke momenten in je leven!"
Nienke - "Wat een ontzettend mooi verhaal weer, en je hebt zo ontzettend gelijk! Ik hoop dat alles goed gaat, en hopelijk zien we je snel weer. Dikke xxx lieve zoevendemama - vriendin van me."
Gène - "Zoals van jou gewend; ook deze blog is het lezen en in me op nemen meer dan waard! De woorden die jou gevoel weergeven en de manier waarop je in 't leven staat is een voorbeeld voor iedereen ongeacht de situatie waar de lezer(es) zich in bevindt! MOOI!"
Lilian - "Je verhaal helpt me mede om te vechten tegen de longkanker. Ik wordt binnenkort geopereerd. Ook ik heb zoveel lieve mensen, mijn vader, zoon en dochter en lieve vrienden om me heen. En dat geeft me kracht om te vechten.!"
Tina - "Very nice post. I just stumbled upon your weblog and wished to say that I have really enjoyed surfing around your blog posts."
Lisa - "ik neem mijn petje voor je af, het leven is niet simpel maar zou het simpel zijn geweest dan hadden we niets geleerd op deze mooie aarde. En jij bent zo sterk geworden om dit aan te kunnen, gelukkig weet jij dat je er niet alleen voor staat. dikke knuffels van mij."
Dit Huis Is Thuis
Mensen die aan mijn moeder vroegen of ze in haar huis bleef wonen na het overlijden van mijn vader, herinnerden mij aan het lied “Where Am I Gonna Live When I Get Home” van Billy Ray Cyrus. De titel zelf suggereert verhuizen, terwijl je al thuis bent. Thuis was precies waar mijn moeder was en zich veilig voelde. Het gezegde “Thuis is waar je hart is”, blijft waar, zelfs nadat iedereen waarvan je houdt het huis, waarin je zolang samen woonde, verlaat. Óf je kinderen zijn volwassen geworden en gingen weg om hun eigen leven te leiden óf je man is overleden. De troost die je vindt binnen die muren maken het thuis.
Normaal gesproken gaan we onze kinderen niet achterna naar welke plek op de wereld dan ook als ze besluiten om een eigen leven op te bouwen. Dat zou misschien nog makkelijk te doen zijn als we vijftig, zestig, of afhankelijk van onze gezondheid, zelfs zeventig zijn. Maar als we in de tachtig zijn, zoals mijn moeder, wordt dat bijzonder moeilijk. Niet alleen zouden we ons ‘thuis’ moeten verlaten, maar we zouden ook alle aandenken aan de goede tijden die we daar hadden en de liefde en veiligheid die we er voelden, moeten achterlaten.
Wanneer een echtgenoot lichamelijk en geestelijk ziek wordt waardoor hij niet langer zelfstandig kan functioneren, leef je eigenlijk al alleen. Je bent dan de zorgverlener en moet leren hoe je alles voor jezelf moet doen. Zeker, je woont nog steeds samen, maar nog slechts een van jullie neemt de beslissingen en voert ze uit. Je leeft alleen en ziet het onontkoombare gebeuren.
Ongelukkigerwijs is het niet iedereen gegeven om thuis vreedzaam oud te worden. Of we hebben thuiszorg nodig of we moeten naar een verpleeghuis. In beide gevallen worden we blootgesteld aan vreemden, wat ook zijn eigen moeilijke weerslag heeft op alle betrokkenen.
Voor mijn moeder is het noodzakelijk dat zij in haar huis blijft zolang ze dat kan. Hoewel mijn vader weg is, voelt zij hier de liefde, de warmte en troost van gisteren.
Terwijl ik mijn laatste blog schreef, dacht ik aan dit gedicht dat een vriend schreef voor zijn 98 jaar oude oma toen zij uiteindelijk naar een verzorgingshuis moest. Het hing bij haar aan de muur. Ik realiseer mij nu dat het niet alleen geldt voor mensen op leeftijd die in een verzorgingshuis moeten, maar ook voor hen die de klok rond verpleging nodig hebben.
Welkom In Mijn Thuis
Ik nodig je binnen met open armen.
De waarheid is dat ik je nodig heb.
Ik ben van je afhankelijk om te overleven.
Het valt me niet gemakkelijk om dit te zeggen.
Ik heb twee oorlogen en een depressie overleefd.
Ik kwam zonder geld naar dit land en zonder iemand te kennen.
Ik heb hard gewerkt om een huis te kopen, een gezin groot te brengen, om te overleven.
Gedurende bijna honderd jaar heb ik de dingen op mijn manier gedaan.
Ik probeer me aan te passen.
Wees alsjeblieft geduldig met me en probeer te begrijpen dat je nooit kunt weten waarom ik dingen op een bepaalde manier gedaan wil hebben, maar het is belangrijk voor mij.
Ik weet zelf ook niet waarom, maar het is nog steeds belangrijk voor mij.
Ik leef nu in een wereld die ik niet helemaal begrijp.
Ik heb moeite om je horen – en ik weet dat dit frustrerend is voor jou. Dat is het voor mij ook.
Dat je de tijd neemt om jezelf voor mij te herhalen betekent álles voor mij.
Ik ben zoveel in mijn leven kwijtgeraakt: mijn echtgenoot, mijn ouders, mijn broers en zussen, mijn gezondheid, mijn onafhankelijkheid en de meeste van mijn vrienden.
Ik heb nog steeds mijn verstand en vele prachtige herinneringen die ik zo graag wil delen.
Ik wil nog maar een heel klein beetje van het leven: een glimlach, een extra beetje van je tijd, respect en mijn waardigheid.
Houdt alsjeblieft rekening met mijn wensen en behoeften.
Ik zou graag mijn eigen beslissingen nemen als dat mogelijk is.
Voor jou is dit een kleine kamer waarin veel taken uitgevoerd moeten worden.
Voor mij betekenen die taken mijn leven, en deze kleine kamer is mijn thuis.
Welkom
Mrs. Adele Bauman
Kamer 215
Symbolen Van Het Leven
Hoe kun je iemand, die rouwt om het verlies van een geliefde, troosten?
De prehistorische traditie van het geven van bloemen, die uitgroeide tot de middeleeuwen en waar de Victorianen een aantal regels voor hebben ontwikkeld, vindt tegenwoordig nog steeds plaats. De soort bloem en de kleur die we kiezen om iemand te geven, drukt de emotie uit die we de ontvanger willen laten voelen. De bloemen worden dikwijls aangeduid als de symbolen van het leven. Net als in het proces van het leven, groeit een bloem uit tot volle bloei en verwelkt dan en sterft. Bloemen zijn een prachtig middel om liefde, medeleven en respect uit te drukken. Ze worden gegeven als teken van steun en het delen van de last van verdriet.
Op 17 juli 2014 begonnen honderden mensen over de hele wereld te rouwen om de verloren levens van hun geliefden die op de internationale passagiersvlucht van Malaysian Airlines MH17 waren. Die nacht waren over de hele wereld nieuwsberichten gevuld met informatie over de vlucht van Amsterdam naar Kuala Lumpur, die werd neergeschoten en neer stortte in de buurt van Torez in Donetsk Oblast, Oekraïne.
Omdat ik een zwager heb, die in Kuala Lumpur woont en vaak van en naar Amsterdam reist, ik voelde de paniek die opkomt wanneer iemand denkt dat zijn geliefde betrokken zou kunnen zijn bij zulk een tragedie. Voor mij was het een grote opluchting om te vernemen dat hij veilig was, maar Joris Hentenaar een cameraman voor Nieuwsuur, een Nederlands nieuwsprogramma, die op weg was naar de crash site, kreeg een telefoontje waarin hem werd meegedeeld dat zijn goede vriend kunstenaar Rein Specken en Specken's vriendin twee van de slachtoffers waren.
Tijdens het maken van foto's van de crash site besloot Joris om de verschillende bloemen daar te plukken en ze terug naar Nederland te brengen. Joris nam toen contact op met Bas Meeuws, de prijswinnende Nederlandse fotograaf die individuele bloemen fotografeert en daar dan prachtige foto stillevens van creëert, in de hoop dat hij de zonnebloemen, distels, rozen en wilde bloemen zou willen veranderen in iets dat hen, die ook dierbaren verloren, maar wie 't niet toegestaan was om de rampplek te bezoeken, zou troosten.
Bas heeft ingestemd en werkt sindsdien op vrijwillige basis aan een speciaal stilleven, nu bekend als het Zonnebloemenboeket. Het zal worden gegeven aan de families van de slachtoffers van de crash. Niet alleen zal dit stilleven zijn samengesteld uit de bloemen van de crash, maar dankzij Koninklijke Tichelaar in Makkum, Jan Tichelaar en Matthias Keller is er een symbolische aardewerken vaas gemaakt, waarbij ook grond is gebruikt van de Oekraïense bodem die Joris ook teruggebracht.
|
Ik zou ook graag mijn oprechte medeleven betuigen aan allen die iemand, die ze dierbaar is, in deze tragedie verloren hebben. |
 |
Joris van De Zonnebloemen Boeket - "Bijzonder geschreven. Erg mooi. Dank je."
Mariet - "Een geweldig gebaar voor de verdrietige achterblijvers."
Herma - "Wat een mooi verwoorde en bijzondere blog en wat een mooi en goed initiatief!"
Vind Jij Dit Mooi?
Het duurde tot ik een beeld aan het boetseren was voordat ik eindelijk de consequenties van deze vraag snapte. Ik vroeg iemand of zij mijn werkje mooi vond en haar antwoord was ja. Iemand anders hoorde mijn vraag en kwam kijken. Zij vond het ook mooi, maar gaf goede kritiek over hoe zij dacht het beter kon. “Dat dacht ik ook, maar ik wilde dat niet zeggen want het is haar werkje,” zei de eerste vrouw. Ze hadden allebei gelijk, het was mijn werkje, maar ik had nauwelijks verstand van boetseren en was blij met de opbouwende kritiek.
Dit alles liet me te denken aan hoe heftig deze vraag kan zijn. Natuurlijk heeft iedereen zijn eigen mening over wat zij mooi of niet mooi vindt, dus wat is dan werkelijk mooi? Ik dacht aan het gezegde, “Schoonheid ligt in de ogen van de toeschouwer” en realiseerde me de waarheid ervan. De volgende vraag die ik dan had was: als we creatief bezig zijn met iets, maken we het dan voor ons eigen ogen of voor de ogen van de mensen die het zullen zien?
Wij richten onze woningen in naar ons eigen smaak, maar wij hopen ook dat onze bezoekers zich prettig voelen. Wij kleden ons aan in kleren die we zelf mooi vinden, maar we krijgen een goed gevoel als iemand tegen ons zegt, “Wat heb jij een mooie trui aan.” Is dit niet waarom vrouwen boos worden als hun mannen niet vanuit zichzelf zeggen: “Wat ben je mooi.” Als mannen het niet vanuit zichzelf zeggen, zou ik adviseren het niet te vragen. Jij weet dan toch niet of je een eerlijk antwoord krijgt. Meestal zeggen ze ja om geen ruzie te kregen.
Waarom stellen we überhaupt deze vraag? Maakt het wat uit of anderen het mooi vinden? Ik denk het antwoord ligt in hoe sterk jij in je schoenen staat.
Sandra - "Prachtig geschreven. En het antwoord op de vraag heb je ons ook gegeven "